Rupsje nooit genoeg
Wat een ongelooflijk bijzondere periode had ik de afgelopen tijd. Het leek wel een wervelstorm! Er kwam echt van alles op mijn pad: van geboorte tot ziekte, van loslaten tot weer opbouwen.
Terugkijkend op deze periode, nu alles weer een beetje op zijn plaats is gevallen, zie ik dat ik een enorme transformatie onderging. En als ik dit breder trek dan alleen de afgelopen periode, valt me op dat ik –gelukkig steeds sneller – iedere keer hetzelfde proces doormaak.
Doelloos
Het proces start voor mij met een gevoel dat ik totaal geen controle op de situatie meer lijk te hebben. Alsof alles mij overkomt en ik er helemaal niks over te zeggen heb.
Ik vertel altijd aan cursisten en andere coaches dat je uit kunt zenden wat je graag wilt. Als ik in deze fase zit, wéét ik niet eens wat ik wil! En weet ik al helemaal niet waar ik naar toe wil! Deze fase voelt vervelend, ik probeer als een gek los te laten of me neer te leggen bij de situatie zoals hij is. Een soort overlevingsstand!
Depressie en leegte
De fase daarna voelt echter nog vervelender. Dit is de fase van depressie en leegte. Ik voel me alleen, zie het allemaal somber in, denk negatief en ik lijk er nooit meer uit te komen.
Ik verkondig dat wat je denkt over de ander een afspiegeling is van de gedachte over jezelf. Als dat klopt, dan blijft er op deze momenten niet zo heel veel van mezelf over!
Desoriëntatie
De derde fase vind ik iets minder erg, maar die is nog steeds verre van ideaal: de fase van desoriëntatie. Ik probeer meer grip te krijgen op mijn gedachten en gevoelens. Soms lukt dat, maar het moment daarna lijk ik weer terug te zijn bij af. Ik weet dat het maar een fase is Ik weet dus ook dat ik hier ooit weer uitkom, maar hoe dat is de vraag.
Positief
Gelukkig beland ik ook altijd in de vierde fase van opnieuw opbouwen. Er vallen puzzelstukjes op z’n plaats, ik weet weer wat ik wil, voel me lekkerder in mijn vel, wil weer van alles oppakken, zie het leven een stuk zonniger in en ben veel positiever! Heel fijn dit, een soort lentegevoel!
Nieuw begin
De laatste fase is die van ‘nieuw leven’ of een nieuw begin, waar ik dus nu in zit! Heerlijk gevoel. Alles lijkt goed te gaan en op z’n plaats te vallen. Alsof ik volledig in de flow zit en het vanzelf lijkt te gaan. Maar ergens weet ik dan ook dat ik niet in dit gevoel zal blijven. Want het leven is één groeiproces.
Ontwikkelen en groeien
En weet je wat het paradoxale van het hele verhaal is? Als je naar alle fasen kijkt, lijkt het grootste gedeelte niet echt prettig en wordt het pas bij fase 4 fijn. Maar toch blijk ik hier zelf voor te kiezen. Want ik wil me graag blijven ontwikkelen en ik wil groeien, dus dan is het inherent dat ik gauw weer bij fase 1 uitkom!
En weet je? Heel eerlijk, ik word er vaak nog blij van ook. Want ergens weet ik dat als ik midden in een transformatie zit, ik er altijd beter uitkom…
Een rups wordt immers ook een prachtige vlinder!
